Σαν μια παλιά φωτογραφία

Με αφορμή το ημερολόγιο του πολιτιστικού συλλόγου της Μονής, ένα κείμενο σαν μια παλιά φωτογραφία που μας γυρίζει σε άλλες εποχές

ΕΛΕΝΑ ΚΑΒΡΟΧΩΡΙΑΝΟΥ

Ξύπνησα, πήρα τον αχνιστό καφέ στο χέρι και άνοιξα το ραδιόφωνο. Μια μελωδία ξεχώρισε, ήταν το «βαλς των χαμένων ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκη. Δυνάμωσα ελάχιστα την ένταση, λες και περίμενα με λαχτάρα να ακούσω καλύτερα το γρατζούνισμα του παλιού γραμμόφωνου και τον ήχο της λατέρνας καθώς περιστρέφεται ο μοχλός. Έτρεξα αμέσως να ρίξω μια ματιά σε κάτι παλιές φωτογραφίες. Πάντα μου άρεσε να συνοδεύω τη μουσική με την ανάμνηση που μου ξυπνάει. Σε αυτήν εδώ την ξεθωριασμένη στιγμή, ο πατέρας μου, ο μικρός Νικολάκης, πάνω σε ένα καρεκλάκι, με πόζα και ύφος μεγάλου διάττοντα αστέρα που μόλις ξεκινάει το ταξίδι της ζωής σε ένα μικρό χωριό στην Κρήτη. Τον είχα ρωτήσει γι’ αυτήν τη φωτογραφία και μου είχε θυμίσει πώς ακριβώς όλα τα παιδάκια του χωριού, μόλις μάθαιναν ότι θά’ρθει φωτογράφος, έτρεχαν να δουν τι είναι αυτό το μαύρο κουτί, που το κοιτάς και σε τραβάει τόσο.. Μου φάνηκε τόσο όμορφο και τρυφερό που άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, χωρίς σταματημό! Μπήκα κι εγώ στο παραμύθι. Έτρεχα λέει σαν μικρό κοριτσάκι και ανασήκωνα το λευκό μου φόρεμα, με την δαντέλα στο τελείωμα, κάθε φορά που χαιρόμουν πολύ, με ένα χαμόγελο που άφηνε να ξεπροβάλλουν περίτρανα τα δύο μου καινούρια δόντια! Θα ήταν υπέροχο να ζούσα σ’ εκείνη την εποχή, ξυπόλητη, μ’ ένα λουλούδι στο χέρι, να τρέχω ατσούμπαλα, με τη φόρα που παίρνει κανείς όταν πρωτομαθαίνει ότι μπορεί να περπατάει, και να παίζω με την κούκλα μου φτιαγμένη από χαρτί, φελλό και παλιά σεντόνια.. Με την ψευδαίσθηση πάντα, ότι οι καθημερινοί βιοπαλαιστές γύρω μου θα ζούσαν σε ένα τοπίο καφέ ξεθωριασμένο, αφού δεν θα είχαν ανακαλυφθεί άλλα χρώματα ακόμα.. Οι κινήσεις μας δε, θα έκαναν μικρές διακοπές από τις γραμμές που εμφανίζονται εδώ κι εκεί στο καρέ του φιλμ! Μαγεία, δε θα ήταν; Κι ας μου λέει ο πατέρας μου ότι τότε δεν είχαν ρεύμα, φορούσαν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια όλο το χρόνο μέχρι να ξεφτίσουν. Κι ας ζεσταίνονταν με ξυλόσομπες,  επικοινωνούσαν με γράμματα και καθαρό νερό έπιναν μόνο στη βρύση της πλατείας. Και τί μ’ αυτό; Μήπως και σήμερα δεν ξαναγυρίζουμε στην ίδια εκείνη εποχή; Μήπως γι’ αυτό κι η νοσταλγία της μουσικής σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο; Ίσως να γίνει πραγματικότητα το κρυφό όνειρο του αγαπημένου μου Αντώνη Σαμαράκη. Να ξαναγίνουμε μια γειτονιά, όπως παλιά, και οι καρδιές μας να έρθουν τόσο κοντά, όσο και οι στέγες μας.. Αυτό και αν ήταν θαύμα!

πηγη http://www.pheme.gr/