Συμπληρώνονται σήμερα εβδομήντα χρόνια από την θρυλική Μάχη της Κρήτης. 70 χρόνια από τότε που τα σιδερένια πουλιά του Χίτλερ έκρυψαν τον καταγάλανο Κρητικό ουρανό και τα χιλιάδες αλεξίπτωτα έπεφταν βροχή στην ιερή γη της Κρήτης. Μια μικρή ιστορική αναδρομή θα επιτρέψει σε ορισμένους να θυμηθούν και στους περισσότερους να μάθουν πώς συντελέστηκε η εποποιία αυτή.
Λίγο πριν την κατάληψη της Αθήνας στις 27 Απριλίου 1941 από τους Γερμανούς, ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β και η Ελληνική Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Εμμ. Τσουδερό κατέφυγαν στην Κρήτη, τη μόνη ελεύθερη ακόμη ελληνική περιοχή. Την άμυνα του Νησιού είχαν αναλάβει δυνάμεις Βρετανών, Νεοζηλανδών και Αυστραλών στρατιωτών, που μεταφέρθηκαν εσπευσμένα μετά την κατάρρευση της ηπειρωτικής Ελλάδας. Οι δυνάμεις αυτές υπολογίζονται γύρω στις 32.000 περίπου άνδρες. Ο οπλισμός τους ήταν παρωχημένος και δεν διέθεταν σύγχρονο αντιαεροπορικό πυροβολικό. Στο Νησί υπήρχαν επίσης ελάχιστες ελληνικές δυνάμεις: οκτώ τάγματα νεοσύλλεκτων, αγύμναστοι και χωρίς οπλισμό. Η μόνη αξιόμαχη δύναμη ήταν οι άνδρες της Σχολής Χωροφυλακής και η πρώτη τάξη της Σχολής Ευελπίδων, με ανεπαρκή όμως εφόδια. Τα υπολείμματα της 5ης Μεραρχίας Κρητών που είχε δώσει τιτάνιες μάχες στο Αλβανικό μέτωπο, είχε αποκλειστεί στην άλλη Ελλάδα. Έτσι το ριζίτικο "Χίτλερ να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη ξαρμάτωτη την έβρηκες και λείπαν τα παιδιά της " βρίσκει την ερμηνεία του.
Ο ντόπιος πληθυσμός βρέθηκε άοπλος διότι ο Δικτάτορας Μεταξάς, ιδιαίτερα μετά το αντιδικτατορικό κίνημα του 1938 στην Κρήτη, είχε φροντίσει να αφοπλίσει τους πάντα αρματωμένους και δημοκράτες κρητικούς.
Η άμυνα της Κρήτης είχε παραμεληθεί, ίσως γιατί κανείς δεν πίστευε ότι οι Ναζί θα τολμούσαν ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. Η επιχείρηση όμως που έφερε τον κωδικό «Ερμής», επιχειρήθηκε από τον φιλόδοξο αρχηγό της Γερμανικής αεροπορίας Γκαίριγκ και τον υπαρχηγό του Στούντεντ, ο οποίος και επέβλεψε προσωπικά την εκτέλεσή της.
Η Γερμανική επίθεση κατά της Κρήτης άρχισε τα ξημερώματα της Τρίτης 20 Μαΐου του 1941 με ανελέητο βομβαρδισμό στρατηγικών στόχων και ρίψη αλεξιπτωτιστών στην περιοχή των Χανίων. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας έπεσαν αλεξιπτωτιστές στο Ρέθυμνο και το απόγευμα στο Ηράκλειο. Ο πρώτος και κύριος στόχος των εισβολέων ήταν η κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, στο οποίο θα προσγείωναν στη συνέχεια τα αεροπλάνα τους, με τις απαραίτητες ενισχύσεις σε άνδρες και πολεμικό υλικό.
Αυτό που συνέβη τότε στην Κρήτη είναι αληθινά απερίγραπτο και δικαίως κίνησε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Οι κάτοικοι, χωρίς να έχουν διαβάσει τον ιστορικό που αναφέρει ότι: "Λαοί που σε ώρα πολέμου και δουλείας δεν πιστεύουν στη δυνατότητα να συμβάλουν και οι ίδιοι στην απελευθέρωσή τους, βγαίνουν από την περίοδο της δουλείας μαραζωμένοι, ηθικά ξεπεσμένοι, ανίκανοι να αναλάβουν με χαρά και αισιοδοξία το μεγάλο αγώνα της ειρήνης", έκαναν ακριβώς αυτό που πρόσταζε ο παμπάλαιος ανυπόταχτος πρόγονός τους.
Άνδρες, γυναίκες, γέροντες και παιδιά, προσέτρεξαν αυθόρμητα σε έναν άγριο και πρωτοφανή αγώνα υπεράσπισης της χώρας και της ελευθερίας τους. Οι συμμαχικές δυνάμεις και ο γηγενής πληθυσμός αιφνιδίασαν με την απροσδόκητη και πεισματική αντίστασή τους τον τελειότερο και ισχυρότερο στρατό του κόσμου. Η Κρήτη μεταβλήθηκε σε φλεγόμενη κόλαση και άρχιζε η φοβερότερη και παραδοξότερη μάχη στην ιστορία των πολέμων. Οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να διαθέσουν στην Κρήτη τεράστιες δυνάμεις, το άνθος του στρατού τους και χρειάστηκαν δέκα μέρες για να κατακτήσουν το νησί, προχωρώντας βήμα προς βήμα. Ο Γερμανός λοχαγός Γκέρικε θα γράψει αργότερα στο ημερολόγιό του: "Είχαμε πέσει στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά η αιφνιδιαστική και τρομακτική επίθεσή μας σκόρπιζε τον πανικό στον άμαχο πληθυσμό και απομάκρυνε τους στρατιωτικούς που έτρεχαν να παραδοθούν. Στην Κρήτη όμως κανένας δεν φοβότανε. Κανένας δεν έφευγε. Κανένας δεν παραδιδότανε". Οι αγωνιστές της Κρήτης έστειλαν ένα μήνυμα αντίστασης και αντίδρασης στα σχέδια εκείνων που θεωρούν τους λαούς άβουλες μάζες .Διαχρονικά εξ’ άλλου οι Έλληνες λέμε <<Όχι>> σε τέτοια σχέδια .
Οι απώλειες των Γερμανών υπήρξαν τρομακτικές. 1990 νεκροί, 1995 αγνοούμενοι και μέγας αριθμός τραυματιών. Συνολικά οι απώλειες του επίλεκτου σώματος των Γερμανών αλεξιπτωτιστών ξεπέρασαν τους 8.000 άνδρες. Οι απώλειες σε αεροσκάφη ανήλθαν σε 220 τελείως κατεστραμμένα και 150 περίπου με σοβαρές ζημιές. Οι βαριές απώλειες των Γερμανών ανάγκασαν τον Χίτλερ να ομολογήσει ότι «η Κρήτη αποδεικνύει ότι οι αλεξιπτωτιστές ανήκουν πλέον στο παρελθόν».
Βαριές απώλειες επίσης σημειώθηκαν και στις τάξεις των αμυνομένων: 426 έλληνες έχασαν την ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν. Οι απώλειες των Συμμάχων ανέρχονται σε 1.742 νεκρούς, 1.737 τραυματίες και 11.835 αιχμάλωτους. Βυθίστηκαν επίσης 2 καταδρομικά, 6 αντιτορπιλικά και απωλέσθηκαν πάνω από 2.000 αξιωματικοί και ναύτες.
Η Κρήτη υπέκυψε κάτω από το βάρος της τρομερότερης πολεμικής μηχανής που είχε γνωρίσει ο κόσμος. Στις 27 Μαΐου καταλήφθηκαν τα Χανιά και το Ρέθυμνο. Στις 30 Μαΐου το Ηράκλειο. Η κατοχή άρχιζε και μαζί και τα φρικαλέα αντίποινα και οι απερίγραπτες ωμότητες των κατακτητών εις βάρος του άμαχου πληθυσμού, με πρώτο θύμα την Κάνδανο η οποία κυριολεκτικά ανασκάφθηκε.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου θα ακολουθήσουν η Βιάνος, τα Ανώγεια, η Δαμάστα, ο Σκινές, τα Γδόχια, η Μύρτος, το Γερακάρι, η Έμπαρος, το Μαγαρικάρι, το Μαλάθυρο και πολλά άλλα. Εν τούτοις ο συναγερμός της καθολικής αντίστασης είχε ήδη σημάνει από την πρώτη μέρα της εισβολής και οι θηριωδίες των κατακτητών δεν μπόρεσαν να κάμψουν το φρόνημα του κρητικού λαού. Μια νέα περίοδος θυσιών, αλλά και ηρωικών πράξεων, η περίοδος της γερμανικής κατοχής και της εθνικής αντίστασης που θα διαρκέσει μέχρι που και ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης θα αποχωρήσει, αρχίζει στην Κρήτη.
Αν απονείμουμε εύσημα για την ανδρεία του στο γηγενή πληθυσμό, ιδιαίτερη τιμή και δόξα οφείλουμε στους συμμάχους στρατιώτες και ιδιαίτερα σε αυτούς από την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία που χιλιάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους, με το όπλο στο χέρι, υπερασπίστηκαν έναν τόπο που δεν ήταν ο δικός τους, δίνοντας ότι πολυτιμότερο διέθεταν, την ζωή τους. Ολίγοι επιζώντες της μάχης αυτής βρίσκονται τις μέρες αυτές στην Κρήτη η οποία από άκρη σε άκρη στο πρόσωπό τους τιμά τους άξιους υπερασπιστές του Νησιού μας.
Και φέτος λοιπόν όπως κάθε χρόνο γιορτάζουμε για να τιμήσουμε για μια ακόμη φορά όλους εκείνους τους ήρωες που παραμέρισαν κάθε δισταγμό και στάθηκαν στο ύψος των τραγικών περιστάσεων της δοκιμαζόμενης πατρίδας. Τα μηνύματα από εκείνο το πρωινό της ναζιστικής επίθεσης κατά της Μεγαλονήσου είναι διαχρονικά. Ειδικά σήμερα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη για την πατρίδα μας εποχή πρέπει να δώσουμε το δικό μας αγώνα, να προχωρήσουμε όλοι οι Έλληνες μαζί για να κερδίσουμε. Αυτό θα ήθελαν και οι αγωνιστές που έπεσαν στη μάχη της Κρήτης. Ας μην τους απογοητεύσουμε.
* Ο Γιώργης Ελ. Αεράκης είναι Πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Κρητών και αντιδήμαρχος στο Δήμο Ηρακλείου. Ο παραπάνω πανηγυρικός εκφωνήθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγ. Μηνά στο Ηράκλειο, μετά το πέρας της Επίσημης Δοξολογίας για τα 70 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης, την Παρασκευή 20 Μαΐου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου